Forum

God morgen godtfolk, eg låg og tenkte på dette med og se gjennom eller inn i medmennesker rundt oss før eg sleit meg utav senga i dag tideleg. Nokon gongar ser me dårlige sider titter frem, nokre ganger gode. Men av og til så er vi i ein tilstand der me treng nokon som ser oss.

I haust var eg på besøk hos ei venninde som har levd heile livet uten en far figur, og i haust begynte livet rett og slett og bli vanskelig for hu. Eg hugsar veldig godt den dagen, vi hadde avtalt me sku spela litt mariokart og "chilla" på kvelden, og det gjorde vi forsåvidt. 
Når eg komm inn døra hennes så såg ho på meg og smilte, og sa hei som normalt men eg følte plutselig angst den følelsen av sterk usikkerhet, det traff meg ganske fort. Eg sa hei og ga hu ein klem som vaneligt. Men så gjorde eg noko uvanelig, eg tok hendene hennes og dei var iskalde. Eg såg på ho med det eg vertfall trur er ett varm blikk og ho forsto nok ganske raskt at eg såg rett igjennom fasaden. Ho var på full fart inn i ein depresjon, heldigvis for ho er eg godt kjend med kos det er så det vart raskt oppdaga.

Eg braut isen på temaet med og dele mine egne erfaringar, fortalte ho at eg sjølv er bipolar og fortalte ho korleis ho følte seg og traff veldig godt. Ho blei etter kvart komfortabel med og snakke åpent med meg om det, eg overtalte ho til og sende fastlegen ein melding eg hjalp hu formulere der og då og hu fikk raskt time samt henvisning til DPS med full utredning ettersom depresjonen blei så alvorlig da resulterte i sjølvmordsforsøk. Ho er i live den dag i dag, har fått medisinar, terapi og profesjonell hjelp og har det mykje betre.

For 2 sidan hadde eg sjølv ein beintøff haust. Umedisinert bipolar, dødsfall i familien samt samlivsbrudd gjorde at det sto dårligt til. Ein god venn av meg fant plutselig ut at me sku fera på tur å brenna bål og bare preika skit ei heil natt, noko me gjorde. Det natta var den første på 5 veker der eg ikkje hadde så sterk angst eg ikkje fikk i mat, kom meg ut på butikken eller greidde og gjera noko så helst anna enn å ligga på sofan. Dagane vart noko lettare etter det.

Det er ikkje alltid så mykje så skal til for og hjelpa noken rundt oss, alle som slit med noko psykisk har ei fasade som varierar i styrke etter kven og kva setting dei er rundt. Om du får nokre glimt forbi den fasaden hos noken så står deg nær betyr det at dei er nokolunde avslappa rundt akuratt deg, om du får nokre følelsar når du ser forbi den fasaden forteller empatien din kva som tynger dei ned, det kan du bruke til og gi noken eit avbrekk frå det, noken og snakke med eller ein eller anna god gjerning. 

Eg seier ikkje vi skal gå rundt og behandle folk for psykriatiske lidelsar eller vær psykologa, snarare bare vær gode medmennesker, sjå og annerkjenn følelsane til dei rundt deg, gi muligheten til og snakke om det. Gi ein ekstra klem, inviter på middag eller ett eller anna. Det er ein god gjerning som følest veldig godt og forsterker vennskap betydelig. 

Har du nokre historiar og dele? anten du har sett eller blitt sett når behovet har vert det?

Sitering av innlegg

Kåting

God morgen godtfolk, eg låg og tenkte på dette med og se gjennom eller inn i medmennesker rundt oss før eg sleit meg utav senga i dag tideleg. Nokon gongar ser me dårlige sider titter frem, nokre ganger gode. Men av og til så er vi i ein tilstand der me treng nokon som ser oss.

I haust var eg på besøk hos ei venninde som har levd heile livet uten en far figur, og i haust begynte livet rett og slett og bli vanskelig for hu. Eg hugsar veldig godt den dagen, vi hadde avtalt me sku spela litt mariokart og "chilla" på kvelden, og det gjorde vi forsåvidt. 
Når eg komm inn døra hennes så såg ho på meg og smilte, og sa hei som normalt men eg følte plutselig angst den følelsen av sterk usikkerhet, det traff meg ganske fort. Eg sa hei og ga hu ein klem som vaneligt. Men så gjorde eg noko uvanelig, eg tok hendene hennes og dei var iskalde. Eg såg på ho med det eg vertfall trur er ett varm blikk og ho forsto nok ganske raskt at eg såg rett igjennom fasaden. Ho var på full fart inn i ein depresjon, heldigvis for ho er eg godt kjend med kos det er så det vart raskt oppdaga.

Eg braut isen på temaet med og dele mine egne erfaringar, fortalte ho at eg sjølv er bipolar og fortalte ho korleis ho følte seg og traff veldig godt. Ho blei etter kvart komfortabel med og snakke åpent med meg om det, eg overtalte ho til og sende fastlegen ein melding eg hjalp hu formulere der og då og hu fikk raskt time samt henvisning til DPS med full utredning ettersom depresjonen blei så alvorlig da resulterte i sjølvmordsforsøk. Ho er i live den dag i dag, har fått medisinar, terapi og profesjonell hjelp og har det mykje betre.

For 2 sidan hadde eg sjølv ein beintøff haust. Umedisinert bipolar, dødsfall i familien samt samlivsbrudd gjorde at det sto dårligt til. Ein god venn av meg fant plutselig ut at me sku fera på tur å brenna bål og bare preika skit ei heil natt, noko me gjorde. Det natta var den første på 5 veker der eg ikkje hadde så sterk angst eg ikkje fikk i mat, kom meg ut på butikken eller greidde og gjera noko så helst anna enn å ligga på sofan. Dagane vart noko lettare etter det.

Det er ikkje alltid så mykje så skal til for og hjelpa noken rundt oss, alle som slit med noko psykisk har ei fasade som varierar i styrke etter kven og kva setting dei er rundt. Om du får nokre glimt forbi den fasaden hos noken så står deg nær betyr det at dei er nokolunde avslappa rundt akuratt deg, om du får nokre følelsar når du ser forbi den fasaden forteller empatien din kva som tynger dei ned, det kan du bruke til og gi noken eit avbrekk frå det, noken og snakke med eller ein eller anna god gjerning. 

Eg seier ikkje vi skal gå rundt og behandle folk for psykriatiske lidelsar eller vær psykologa, snarare bare vær gode medmennesker, sjå og annerkjenn følelsane til dei rundt deg, gi muligheten til og snakke om det. Gi ein ekstra klem, inviter på middag eller ett eller anna. Det er ein god gjerning som følest veldig godt og forsterker vennskap betydelig. 

Har du nokre historiar og dele? anten du har sett eller blitt sett når behovet har vert det?

Mer..

Veldig godt skrevet, jeg jobber til daglig med friluftsliv opp mot rus og psykiatri aspektet og har erfart det samme som deg. Være ett medmenneske og dele av sine egne erfaringer (har erfaring fra både selv ha slitt og som pårørende innen psykisk helse). Bål og friluftsliv kan være et godt supplement til profesjonell behandling 😊

Det du skriver rører ved mange av oss skulle jeg tro. Fint skrevet om et emne man ikke må «gjemme bort» bare fordi det er komplisert. 

Jeg tror mange vegrer seg for å komme «for nær» noen hvis man ikke har en veldig nær relasjon. Vi er jo som regel litt sky i forhold til å virke påtrengende. Det er jo litt trist. 

Det er viktig å bry seg, å vise at man bryr seg og gjøre det man kan for å hjelpe folk i vanskelige situasjoner. Det oppleves jo også godt og meningsfylt å hjelpe. Dermed tenker jeg at jeg håper flere kan både se og bli sett💗

"Eg seier ikkje vi skal gå rundt og behandle folk for psykriatiske lidelsar eller vær psykologa, snarare bare vær gode medmennesker, sjå og annerkjenn følelsane til dei rundt deg, gi muligheten til og snakke om det. Gi ein ekstra klem, inviter på middag eller ett eller anna. Det er ein god gjerning som følest veldig godt og forsterker vennskap betydelig. "

Ja!!! Særlig for oss som sjøl har følt det på kroppen eller på nært hold, tror jeg forskjellen på medmennesklighet og profesjonell behandling oftest er ganske klar.  Men det kan være helt vesentlig at vi ikke skygger helt unna når det er problemer vi ikke har så mye kompetanse til å løse, men stiller opp med det vi har - det kan veldig ofte hjelpe mye. Ikke minst oppmerksomhet, en åpen, lyttende sjel, og det vi kan finne på sammen, "ett eller anna".